Zaterdagmiddag, met de lunchpakketjes onder de arm verzamelen bij we bij de Rietlanden. Het heerlijk avondje is geweest, nu moeten we serieus aan de bak. Niks geen zoetigheid en lekkers. De beruchte nummer 1 uit de poule, Red Giants, wacht ons op in Meppel. Met 18 punten uit 9 wedstrijden steken ze met kop en schouders boven de rest uit. Wij doen het niet slecht met een serie van 5 overwinningen, maar we tellen 10 punten en delen een derde plaats met drie anderen.
We vertrekken om 12.45 richting het noord-oosten van ons landje. Ik heb het geluk bij Korf in de auto te zitten. Samen met Marc en Mark. Altijd wat te praten, altijd gezelligheid. Er is ook ruimte voor serieuze dingen. Dat vind ik mooi van een teamsport, naast de fun en het fanatisme raak je ook betrokken bij elkaars leven. Mark de Vries neemt onderwijl de rol van het navigatiesysteem over en kiest voor de toeristische route door de Noordoost Polder. Mooi landje wonen we in, dat wel. Kleine weggetjes, boerderijtjes met mooie bossages, herten in de weilanden en een groepje jagers met doorgeladen geweren die zich verzamelen: het is er allemaal. De net gewassen auto van Korf blijkt na aankomst echter een dikke laag stof, zand en modder opgedaan te hebben. Ai.
De koster van de sporthal in Meppel lijkt afwezig, want man, wat een droogte in die hal. Tijdens het warmlopen slaat de droogte al op je strot. Veel drinken is de remedie. 14.15, de wedstrijd start. Na 2 minuten staat het 11-2 voor de thuisploeg. Allemaal scores uit fast-breaks. Time-out en even bijpraten. Dit moet anders! Dat gaat het gelukkig ook. Owen Thuis schiet twee driepunters en ook de andere spelers komen lekker in het spel. Na het eerste kwart is de stand 21-20, we zijn goed ingelopen.
Ook in het tweede kwart wordt er goed gespeeld door de Musketiers. De bal gaat goed rond en er wordt ook fysiek het nodige werk verzet. De scheidsrechters zijn degelijk en fluiten rechtvaardig, hoewel we soms goed wegkomen. Tot grote ergernis van ‘Kevin Spacey’, de guard van Meppel, die zich met regelmaat beklaagd. Hij krijgt van repliek door de scheids: “Je moet goed kijken naar jezelf, jullie staan ook wel érg slecht te verdedigen”. Een verbale corrigerende tik van de referee. De ballen gaan over en weer. Er vallen aan beide kanten mooie schoten. Edwin Haan heeft een onmogelijke, maar o zo schone ‘Jabbar’ hoekschot die feilloos binnen glijdt. Michael Belle heeft een sterke drive en zit lekker dicht op de tegenstander. We spelen continu zone en dat bevalt eigenlijk heel goed. Eén tegen één zouden we waarschijnlijk klop krijgen, want eerlijk is eerlijk, de Giants hebben grote en sterke spelers die ook goed kijken en afspelen. Hun snelheid is hoger dan de onze. Het fluitsignaal klinkt en het is rust. Stand: 34-29 voor de thuisploeg.
In de kleedkamer wordt het nodige besproken. Er is hoop op een kleine stunt. Er is geloof dat we het spannend kunnen maken. Wanneer we het veld weer oplopen is er nog 1 minuut om warm te lopen. Vooruit, daar gaan we weer. De Giants komen goed uit de startblokken, het tempo is hoog. Voordat we het weten groeit de achterstand…jammer! Mark de Vries schiet 50% vrije worpen en pakt zijn puntje. Marc Borst doet ook zijn best en legt er lekker twee ballen in. In de rebounds is er constant een gevecht, er wordt niet zachtzinnig gedaan. Er is ook nog het ongelofelijke moment dat Arjan Korf afgaat op een gemist schot. Hij gaat recht op de bal af, springt de lucht in en zweeft op dat moment enkele tienden van seconden ruim boven alle anders spelers uit de voor dezelfde bal gaan. Air time noemen ze dat. Het mocht allemaal echter niet baten. De tweeling van de Giants gooit zonder moeite enkele driepunters raak. Ook spelen ze hun aanval slimmer uit. Spelers die baseline doorschuiven, de bal ontvangen en hem er in liggen. Ook worden enkele van onze helden flink geblokt als ze voor de score willen gaan. Ja, deze gasten staan niet voor niets op de nr. 1. Einde derde kwart: 50-38.
De hoop en het geloof lijken wat weg te ebben. Ons team moet misschien ook andere keuzes maken tegen dit soort tegenstanders. We wisselen namen redelijk door, zodat iedereen redelijk veel speelt. Willen we winnen van de Giants, dan zouden we misschien moeten kiezen om de minder excellente spelers wat langer op de bank te laten. Stof voor op de volgende training. De Musketiers zetten nog wat aan, maar de Giants zijn effectiever en lopen ons er uit. Het laatste kwart spelen we slecht. Michael krijgt ook nog een onsportieve fout i.v.m. een doelgerichte elleboog op een Giant. Ja, ze zijn fysiek die boys uit Meppel en dat irriteert wel eens. De eindstand is 75-49. Jammer, er had een betere eindstand in gezeten.
Eén van hun helden, Rein, sprak na afloop nog: “Jullie speelden goed, vooral in de eerste helft. Eindelijk hadden we een keer serieuze tegenstand”. En bedankt Rein. In de kleedkamer was het ijzig stil, het is nooit leuk om te verliezen, zeker als er meer inzat en de laatste kwarten slecht gaan. Marc wilde het team nog complimenteren, maar Owen had daar geen behoefte aan: “Ik speel om te winnen”. Even douchen, bijkomen en dan weer op weg naar Lelystad. Naar onze huizen, gezinnen en vertrouwde omgeving. De duisternis van December doet al snel haar intrede. En hoewel de auto van Korf niet viezer kan, rijden we terug via Zwolle over strak gelegd asfalt.
dec 8 2014
Air time met Heren 1
Zaterdagmiddag, met de lunchpakketjes onder de arm verzamelen bij we bij de Rietlanden. Het heerlijk avondje is geweest, nu moeten we serieus aan de bak. Niks geen zoetigheid en lekkers. De beruchte nummer 1 uit de poule, Red Giants, wacht ons op in Meppel. Met 18 punten uit 9 wedstrijden steken ze met kop en schouders boven de rest uit. Wij doen het niet slecht met een serie van 5 overwinningen, maar we tellen 10 punten en delen een derde plaats met drie anderen.
We vertrekken om 12.45 richting het noord-oosten van ons landje. Ik heb het geluk bij Korf in de auto te zitten. Samen met Marc en Mark. Altijd wat te praten, altijd gezelligheid. Er is ook ruimte voor serieuze dingen. Dat vind ik mooi van een teamsport, naast de fun en het fanatisme raak je ook betrokken bij elkaars leven. Mark de Vries neemt onderwijl de rol van het navigatiesysteem over en kiest voor de toeristische route door de Noordoost Polder. Mooi landje wonen we in, dat wel. Kleine weggetjes, boerderijtjes met mooie bossages, herten in de weilanden en een groepje jagers met doorgeladen geweren die zich verzamelen: het is er allemaal. De net gewassen auto van Korf blijkt na aankomst echter een dikke laag stof, zand en modder opgedaan te hebben. Ai.
De koster van de sporthal in Meppel lijkt afwezig, want man, wat een droogte in die hal. Tijdens het warmlopen slaat de droogte al op je strot. Veel drinken is de remedie. 14.15, de wedstrijd start. Na 2 minuten staat het 11-2 voor de thuisploeg. Allemaal scores uit fast-breaks. Time-out en even bijpraten. Dit moet anders! Dat gaat het gelukkig ook. Owen Thuis schiet twee driepunters en ook de andere spelers komen lekker in het spel. Na het eerste kwart is de stand 21-20, we zijn goed ingelopen.
Ook in het tweede kwart wordt er goed gespeeld door de Musketiers. De bal gaat goed rond en er wordt ook fysiek het nodige werk verzet. De scheidsrechters zijn degelijk en fluiten rechtvaardig, hoewel we soms goed wegkomen. Tot grote ergernis van ‘Kevin Spacey’, de guard van Meppel, die zich met regelmaat beklaagd. Hij krijgt van repliek door de scheids: “Je moet goed kijken naar jezelf, jullie staan ook wel érg slecht te verdedigen”. Een verbale corrigerende tik van de referee. De ballen gaan over en weer. Er vallen aan beide kanten mooie schoten. Edwin Haan heeft een onmogelijke, maar o zo schone ‘Jabbar’ hoekschot die feilloos binnen glijdt. Michael Belle heeft een sterke drive en zit lekker dicht op de tegenstander. We spelen continu zone en dat bevalt eigenlijk heel goed. Eén tegen één zouden we waarschijnlijk klop krijgen, want eerlijk is eerlijk, de Giants hebben grote en sterke spelers die ook goed kijken en afspelen. Hun snelheid is hoger dan de onze. Het fluitsignaal klinkt en het is rust. Stand: 34-29 voor de thuisploeg.
In de kleedkamer wordt het nodige besproken. Er is hoop op een kleine stunt. Er is geloof dat we het spannend kunnen maken. Wanneer we het veld weer oplopen is er nog 1 minuut om warm te lopen. Vooruit, daar gaan we weer. De Giants komen goed uit de startblokken, het tempo is hoog. Voordat we het weten groeit de achterstand…jammer! Mark de Vries schiet 50% vrije worpen en pakt zijn puntje. Marc Borst doet ook zijn best en legt er lekker twee ballen in. In de rebounds is er constant een gevecht, er wordt niet zachtzinnig gedaan. Er is ook nog het ongelofelijke moment dat Arjan Korf afgaat op een gemist schot. Hij gaat recht op de bal af, springt de lucht in en zweeft op dat moment enkele tienden van seconden ruim boven alle anders spelers uit de voor dezelfde bal gaan. Air time noemen ze dat. Het mocht allemaal echter niet baten. De tweeling van de Giants gooit zonder moeite enkele driepunters raak. Ook spelen ze hun aanval slimmer uit. Spelers die baseline doorschuiven, de bal ontvangen en hem er in liggen. Ook worden enkele van onze helden flink geblokt als ze voor de score willen gaan. Ja, deze gasten staan niet voor niets op de nr. 1. Einde derde kwart: 50-38.
De hoop en het geloof lijken wat weg te ebben. Ons team moet misschien ook andere keuzes maken tegen dit soort tegenstanders. We wisselen namen redelijk door, zodat iedereen redelijk veel speelt. Willen we winnen van de Giants, dan zouden we misschien moeten kiezen om de minder excellente spelers wat langer op de bank te laten. Stof voor op de volgende training. De Musketiers zetten nog wat aan, maar de Giants zijn effectiever en lopen ons er uit. Het laatste kwart spelen we slecht. Michael krijgt ook nog een onsportieve fout i.v.m. een doelgerichte elleboog op een Giant. Ja, ze zijn fysiek die boys uit Meppel en dat irriteert wel eens. De eindstand is 75-49. Jammer, er had een betere eindstand in gezeten.
Eén van hun helden, Rein, sprak na afloop nog: “Jullie speelden goed, vooral in de eerste helft. Eindelijk hadden we een keer serieuze tegenstand”. En bedankt Rein. In de kleedkamer was het ijzig stil, het is nooit leuk om te verliezen, zeker als er meer inzat en de laatste kwarten slecht gaan. Marc wilde het team nog complimenteren, maar Owen had daar geen behoefte aan: “Ik speel om te winnen”. Even douchen, bijkomen en dan weer op weg naar Lelystad. Naar onze huizen, gezinnen en vertrouwde omgeving. De duisternis van December doet al snel haar intrede. En hoewel de auto van Korf niet viezer kan, rijden we terug via Zwolle over strak gelegd asfalt.
By Edwin • Wedstrijdverslagen